Giglioli italiar pentsalariak ez du gaizki izendutako euskal gatazkaz idatzi. Ez zuen gogoan bizi dugun post-ETA garaia liburu emankor hau idatzi zuenean. Eta bergauza pentsatzen dut gaztelaniazko itzulpena egin eta argitaratu dutenei buruz. Alta, bete-betean jo dute batak eta besteek, liburu honetan biltzen diren gogoetak oso aintzat hartzekoak direlako gure kontakizunaren lehia deitzen duten horri begirada kritikoa eskaini nahi dion edonorendako.

Agian liburu honen garrantziaren gakoa horixe bera da, gure testuginguru zehatza kokagune nagusia ez den arren, mahai gainean ditugun auziei erreparatzeko hain egokia izatea.

Honek erakusten digu, hasteko, biktima batzuen erabilpen politiko zitala ez dela gurean soilik gertatzen ari den zerbait, gure garaietako joera nagusietako bat baizik. Honetan ere, partikularra(k) eta unibertsala(k) elkar korapilatzen dira, liburua gure errealitate hurbiletik aldendu edo bestela hartu nahi duenarendako ere oso emankorra delarik.

Liburua irakurtzeko arrazoiak pilatzen dira, oso ongi idatzita dagoelarik, orrialde gutxitan pisuzko hausnarketak egokitu dituelako. Hainbat gogoeta bide irekirik uzten ditu egileak baina liburuaren beste abantailetako bat da hori ene ustetan. Edonola ere, egileak idatzi duenaren ardura dauka, besterik ez, proposatzen dituen ideiez egiten duguna gure afera delarik, jakina; kontua da zeregin erraldoia eskaintzen digula, baliatu beharrekoa, zalantzarik gabe.